Vier enthousiaste zangeressen over 40 jaar zingen bij Phoenix

We werken al enkele maanden hard aan het jubileumconcert van 15 april: Phoenix 40 jaar – In Vuur en Vlam. Vier koorleden zijn 40 jaar geleden gestart en zingen nog steeds de sterren van de hemel. Hoe hebben zij dit zo lang volgehouden, wat maakt Phoenix zo bijzonder? Ze vertellen het hier zelf.

Wicha is een van de oprichters, ze begint gelijk vol enthousiasme te vertellen: “Ik zat op een ander koor, maar dat ging ter ziele. Ik zat in het bestuur en nadat het koor was opgeheven heb ik samen met Bep ter Hoeven geprobeerd om een nieuw koor op te richten. En zowaar 35 leden meldden zich aan op de eerste contactavond in Concordia. In januari 1983 is het koor van start gegaan. En ik heb er altijd fijn gezongen en ben blij dat het nog steeds bestaat.”

Marjan: “Ik kom uit familie waar veel werd gezongen, ik had vier tantes met een goede stem. Mijn dochter zat ook met veel plezier op een kinderkoor. Toen Phoenix werd opgericht heb ik mij meteen opgegeven, met ups en downs ook heel soms hoor, maar ik ben altijd trouw lid gebleven.”

“Het is een koor dat altijd in beweging is”, vertelt Wicha. “Het is nooit saai, heel actief, altijd opgewekt, er gebeurt altijd wel iets, veel concerten, gezellige reisjes en uitstapjes met elkaar. Het muziekrepertoire is breed, voor iedereen is er wel iets leuks of moois.”

Wat zijn jullie mooiste herinneringen?

Jeetje, mooie herinneringen zijn er zo veel. Hennie begint: “De bevrijdingsconcerten waren altijd erg mooi, het concert 60 jaar bevrijding was geweldig.” Wicha vult aan: “Half Brummen liep uit. Er was een optocht van Concordia tot de kerk, met The drums and pipes uit Apeldoorn voorop, een vlaggenparade, grote auto- en motorenkaravaan van Keep them rolling, gevolgd door de koren Vox, Phoenix en het HOB. En dan het concert zelf, de hele kerk vol. Het was gewoon kippenvel!”

Marjan: “Wat mij altijd is bij gebleven: We zongen Veni Jesu en de toenmalige dirigent werd zo ontroerd, dat de tranen over z’n wangen biggelden. Niet zo lang daarna stierf hij. De volgende dirigent wilde het nummer op een iets andere manier zingen, als koor hebben we dat geweigerd. Pas bij dirigent Wim Megens zijn we het weer gaan zingen.”

“Ook de uitwisseling met een vrouwenkoor uit het Duitse Ibberburen was erg bijzonder”, vertelt Wicha. “We zijn een nacht in een hotel geweest, hebben aan een concert meegedaan met verschillende koren, met nog een bezoekje naar Tecklenburg. En zij zijn daarna hier geweest.”

“Wim Megens kwam bij ons thuis cassettebandjes inspelen op een digitale piano, dat was is 1995”, vertelt Marjan. “In 1999 werd begonnen met inspelen via Finale2000, het kerstconcert in 2000 werd ermee voorbereid. Enige tijd later werd Finale 2000 over het koor verspreid. Meer dan tweederde van het koor deed mee en werd er door iedereen druk thuis geoefend.”

Blootgewoon van de KRO

Edith’s ogen beginnen te glinsteren als ze vertelt over Blootgewoon, een KRO-programma waar acht koorleden aan mee hebben gewerkt. “We poseerden naakt voor het goede doel, dat was de Catharijne Stichting. Dat was echt bijzonder hoor en wat hebben we een lol gehad.”

Alle provincies

“En niet te vergeten alle reisjes die elk jaar op de agenda stonden”, vervolgt Wicha. “Overal gingen we naar toe. Ik denk dat we alle provincies wel gehad hebben”, zegt ze lachend, en ze somt op: “Amsterdam in Noord Holland, Gouda in Zuid Holland, Utrecht in Utrecht, Openluchtmuseum en Hattem in Gelderland, Tilburg, ’s Hertogenbosch en Heeze in Noord Brabant, Maastricht in Limburg, Luttelgeest in Flevoland, Zwolle in Overijssel, Sneek in Friesland. Eigenlijk teveel om op te noemen. Altijd gezellig met z’n allen in de bus.”

Jaarlijkse activiteiten

De vrouwen genoten ook van de jaarlijkse fiets- en autotochten in de zomermaanden wanneer de repetities stil liggen. Elk jaar was er wel een groot concert, kerstconcert of zingen in verzorgingshuizen en op braderieën.

Hennie: “Ik heb altijd genoten van al die concerten die we hebben gegeven. Het 25-jarig jubileum was bijvoorbeeld ook prachtig, met symfonie-orkest Nova uit Arnhem.” Wicha vertelt: “We zongen allemaal klassieke nummers. Na de pauze was een café ingericht waar van alles gebeurde met zangers, Gooise vrouwen, Jan Manschot van Normaal. Jacqueline Bosch was daar ook soliste. De kerk was helemaal vol met publiek en prachtig versierd.”

Hennie: “We hebben ook jaren op de laatste zangavond voor de zomervakantie een bbq gehouden, bij een koorlid in de tuin. Een groepje vrouwen verzorgde dit altijd. Heel lekker en altijd gezellig.”

Hennie vertelt ook enthousiast over al het naaiwerk dat ze vaak heeft gedaan voor het koor. “We maakten vele sjaals, bloesjes, van alles. Altijd met een gezellige groep fanatieke naaisters, erg gezellig.” De sjaals op de foto bovenaan deze pagina zijn ook gemaakt door een clubje zingende naaisters.

“We deden ook geregeld mee aan de bloemententoonstelling van Floralia, een Brummense vereniging. We hebben zelfs een paar keer een prijs gewonnen, 2e en 3e”, vertelt ze lachend.

Zangconcours

“Oh, en ook niet te vergeten”, zegt Wicha: “We hebben twee keer aan een zangconcours in de Doelen in Rotterdam meegedaan. Een keer haalden we een gedeelde eerste prijs en een keer een tweede prijs. Mooie herinneringen.”
Hennie: “Ook heel bijzonder was de opname van Brummen 1200, een verzamel-cd van diverse koren uit Brummen.”

Het was niet altijd feest en blijdschap uiteraard. “Droevig was natuurlijk dat we van een aantal leden afscheid hebben genomen en waar we afscheidsliederen zongen tijdens de rouwdiensten. Ook onze dirigent Wim Megens die 20 jaar voor ons koor heeft gestaan en ons zijn mooie muziek en arrangementen heeft achtergelaten. Ook op zijn afscheidsdienst hebben we gezongen. Dat was zeer emotioneel”, vertelt Wicha.

“Wo man singt, da lass dich ruhig nieder; böse Menschen haben keine Lieder.”

Wicha: “We hebben 40 jaar met elkaar gezongen in een goede harmonie . Het is eigenlijk een vriendinnengroep. Ik hoop dat we altijd blijven zingen met elkaar in een goede verstandhouding.” Marjan sluit zich daar helemaal bij aan: “Ik hoop wel dat we nog wat meer klassieke liederen gaan zingen.”

Wicha besluit haar enthousiaste verhaal met een veelzeggend citaat: “Wo man singt, da lass dich ruhig nieder; böse Menschen haben keine Lieder.”